Ex-echtgenoten en ex-geregistreerde partners hebben na scheiding recht op partneralimentatie. Dit geldt niet voor ongehuwde samenwoners die ook geen geregistreerd partnerschap zijn aangegaan. Toch komt het in de praktijk voor, bijvoorbeeld na langdurige samenwoning, dat samenwoners overeenkomen om na scheiding partneralimentatie te betalen. Soms is de verplichting daartoe in de samenlevingsovereenkomst opgenomen.
Omdat er geen wettelijke verplichting tot betaling van partneralimentatie bestaat voor ongehuwde samenwoners, bestond er onzekerheid over de vraag of de belastingdienst het betalen van partneralimentatie door samenwoners als schenking aanmerkt. Met een recente brief van de staatssecretaris van financiën aan de Tweede Kamer is aan deze onzekerheid een einde gekomen.
Het betalen van partneralimentatie tussen ongehuwde samenwoners vindt zijn grondslag in het feit dat de een tegenover de ander een dringende morele verplichting voelt om tot betaling van partneralimentatie over te gaan. Deze grondslag is vastgelegd in artikel 6:3 lid 2 onder b BW. In de Wet inkomstenbelasting 2001 zijn de dringende morele verplichting en de gevolgen daarvan opgenomen in artikel 6.3 lid 1 onder F. In zijn algemeenheid neemt de belastingdienst niet snel aan dat er sprake is van een dringende morele verplichting.
In de brief aan de Tweede Kamer schrijft de staatssecretaris nu dat de belastingdienst ervan zal uitgaan, dat er tussen ongehuwde samenlevers na scheiding sprake is van een dringende morele verplichting tot betaling van partneralimentatie, wanneer het bedrag van de partneralimentatie de wettelijke maatstaven, de zogenaamde Tremanormen, niet overschrijdt. In dat geval wordt de partneralimentatie hetzelfde behandeld als partneralimentatie, betaald na echtscheiding: voor de inkomstenbelasting belastbaar bij de ontvanger en aftrekbaar voor de betaler. Alleen als er meer wordt betaald dan de alimentatie die voortvloeit uit de wettelijke maatstaven, zal er sprake zijn van heffing van schenkbelasting.