In een samengevoegde gemeente bevinden zich drie zwembaden. Twee van deze zwembaden ontvangen aanzienlijk meer subsidie of een hogere exploitatievergoeding dan het derde zwembad. De commerciële exploitant van dit laatste zwembad heeft bezwaar gemaakt tegen wat zij ziet als oneerlijke concurrentie.
De rechtbank in Den Haag heeft echter anders geoordeeld en heeft bepaald dat de gemeente geen inbreuk heeft gemaakt op de Wet markt & overheid. In een proces achtte de eiseres dat de gemeente onrechtmatig handelt door twee van haar zwembaden te bevoordelen. Het gaat hierbij met name om oneerlijke toewijzing van subsidies. Ook heeft de eiseres bezwaren tegen het gemeentelijke subsidiebeleid. De vraag is, kan dit leiden tot concurrentievervalsing?
De gemeente beriep zich primair op de formele rechtskracht van haar subsidiebesluiten. Als er een rechtsgang openstond tegen een beslissing van een openbaar bestuur, moet de burgerlijke rechter ervan uitgaan dat, als deze rechtsgang niet of tevergeefs is gevolgd, alle relevante wettelijke voorschriften en algemene rechtsbeginselen zijn nageleefd. In deze specifieke zaak heeft de eiseres de mogelijkheid gehad om bezwaar te maken en beroep aan te tekenen tegen de subsidiebesluiten, maar ze heeft dit niet gedaan. Daarom moest de rechtbank oordelen dat de rechtmatigheid van de subsidiebesluiten vaststond en er geen ruimte meer was voor inhoudelijke beoordeling van de beweerde onrechtmatige bevoordeling van de twee andere zwembaden.
Wat betreft de Wet markt & overheid: de exploitant van één van de concurrerende zwembaden had een exploitatieovereenkomst met de gemeente. Op basis hiervan ontving de exploitant een exploitatievergoeding en een bijdrage voor de huurkosten. Deze zaak laat zien dat het lastig kan zijn voor bedrijven om met succes juridische actie te ondernemen tegen concurrentievervalsend gedrag van overheden op basis van de Wet markt & overheid. In veel gevallen worden zaken bemoeilijkt door formele juridische argumenten.